Gdzie? Na Starym Rynku. Dawno żadna miejska inwestycja nie budziła takich kontrowersji, jak zastąpienie (gwoli ścisłości, z wyjątkami) zabytkowego bruku materiałem całkiem współczesnym.
W dodatku, nowa kostka nie jest układana fakturowaną powierzchnią do góry, do czego ją zaprojektowano, tylko… bokiem. Nietrudno wyobrazić sobie, co to będzie zimą za ślizgawka, gdy tylko złapie najmniejszy mróz. Za to na takiej nawierzchni bez trudu wylądowałby niewielki samolot.
Rynek nie jest jeszcze gotowy i wszędobylskie zagrodzenia placu budowy utrudniają orientacje, ale gdy ktoś chce wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał po zakończeniu prac, może przejść się parę kroków, na pobliski Plac Kolegiacki. Tam zastosowano taką samą technikę.
A można było zrobić inaczej – świetnym przykładem zachowania zabytkowego charakteru nawierzchni, przy jednoczesnym jej wyrównaniu jest świeżo zrewitalizowana ulica Obozowa na poznańskim Grunwaldzie. Można? Można:
Tymczasem prezydent Poznania obnosi się wszem i wobec z wielkim sukcesem, jakim ma być nowy, pseudo Stary Rynek.
Całość będzie kosztować około 150 milionów złotych – pełen koszt jeszcze nieznany, bo inwestycja nierozliczona, a dotacja wynosząca połowę kwoty wyjściowej będzie wypłacona dopiero po zakończeniu.
Magistrat tłumaczy się, jak wszyscy – pandemią, wojną i tym podobnymi przyczynami. Z tym, że to dopiero radny Andrzej Rataj wymusił na prezydencie podanie konkretnych, acz nieprecyzyjnych liczb.
Podsumujmy – koszt trzykrotnie przekracza zaplanowany budżet, trwa trzy lata, powodując bankructwo wielu lokali wokół rynku, a efektem będzie sterylna atrapa zabytku jak od linijki. Jeżeli tak ma wyglądać „rewitalizacja” to chyba niewiele ma wspólnego z poznańską gospodarnością.
Mam nadzieję, że w wiosennych wyborach samorządowych Poznaniacy rozliczą za to Jacka Jaśkowiaka przy urnach.
Darek Preiss