To już było. I działało

 Każdy, kto przeglądał pocztówki dawnego Poznania zapewne zauważył, że lansowany ostatnio przez ZTM pomysł przedłużenia składów tramwajowych z 32 do 45 metrów, choć dobry, nie jest niczym nowym. Zarówno dawne wagony typu N jak i aktualnie jeżdżące jeszcze 105N kursowały już w trójwagonowych składach.

Nietrudno zauważyć, że tramwajem o większej długości jeden motorniczy w czasie jednego kursu może przewieźć znacznie więcej pasażerów. Dla borykającego się z brakami kadrowymi to duża ulga i oszczędność.

Wynik eksperymentu wydaje się więc z góry przesądzony: kluczowe dla aktualnych testów są długości przystanków, a skoro kiedyś były, to i dzisiaj są wystarczające. Pod warunkiem, że miasto zrezygnuje z lansowanych z pijackim uporem przystanków podwójnych, jak niedawno tu pisałem, szalenie niewygodnych dla pasażerów.

Kolejnym problemem mogą być długości łuków na rondach: już dziś skręcający tramwaj swoim tyłem blokuje ruch samochodów w kierunku poprzecznym. A samochodów jest coraz więcej. Inna sprawa, że 32 metrowe tramwaje zabierają na raz 200 pasażerów, a 45 metrowe mogłyby 300 a nawet 350. Wracamy więc do sporu starego jak poznański samorząd: konsekwentnie wdrażać priorytet dla komunikacji zbiorowej, czy ulegać naciskom kierowców (mogę wskazać w każdej chwili kilka skrzyżowań, gdzie sterownik wyraźnie daje fory samochodom).

Jakimś rozwiązaniem są aktualne wytyczne co do długości przystanków, zarówno nowych jak i modernizowanych. Ale tego w skali miasta szybko nie zmienimy. Jak mantra powraca więc tak zwana oczywista oczywistość: bezwzględny priorytet dla komunikacji zbiorowej, zwłaszcza tramwajowej. Nie zaszkodzi też rezygnacja z przystanków podwójnych, które w istocie służą tylko kierowcom, czyli, jak się w Poznaniu mawia coraz częściej, świętej przepustowości. Oczywiście dla aut.

Darek Preiss